14 junio 2009

Y uno aprende

He terminado examenes. Y despues de pelearme con la casera y varios chantajes por el tema del piso he de celebrar (o no) que me tengo que ir en dos semanas del piso, eso si, al final de tanto luchar...me marcho con mis cosas y mi DINERO.
Asi que hoy me he acordado de este poema que tanto repito hoy...

Después de un tiempo,
Uno aprende la sutil diferencia
Entre sostener una mano
Y encadenar un alma,

Y uno aprende
Que el amor no significa acostarse
Y una compañía no significa seguridad
Y uno empieza a aprender ...
Que los besos no son contratos
Y los regalos no son promesas
Y uno empieza a aceptar sus derrotas
Con la cabeza alta y los ojos abiertos

Y uno aprende a construir
Todos sus caminos en el hoy,
Porque el terreno de mañana
Es demasiado inseguro para planes ...
Y los futuros tienen una forma de
Caerse en la mitad.

Y después de un tiempo
Uno aprende que si es demasiado
Hasta el calorcito del sol quema.

Así que uno planta su propio jardín
Y decora su propia alma,
En lugar de esperar a que alguien
Le traiga flores.
Y uno aprende que
Realmente puede aguantar,
Que uno realmente es fuerte,
Que uno realmente vale,
Y uno aprende y aprende, ...
Y con cada día uno aprende.


Jorge Luis Borges


Porque si, uno aprende, y yo por fin puedo decir que he aprendido a decir las cosas como son y a no dejarme estafar por verguenza.

Uno aprende

4 comentarios:

Y dijo...

Uala, pero heu de pirar ara? No piràveu el setembre? Quina desgràcia de dona

Deric dijo...

però sempre està bé no deixar-se estafar!

DooMMasteR dijo...

Si senyora! Ben dit! Segur que trobareu un lloc molt millor.

Que bons aquests versos, i quanta raó que tenen...

Cris (V/N) dijo...

Quin poema més maco, noia.... Amb permís el "retallo" per fer-ne una "coseta"... Ànims i que tot sigui per bé! Salutacions cordials!